Witam i zapraszam tutaj każdego rodzica, który boryka się ze śmiercią swojego dziecka. Po czterech latach złości, żalu, niedowierzania i bezsilności wreszcie pozwalam synowi zasnąć. W akceptacji i bezpieczeństwie. Pozwalam mu odejść do Domu. Postanowiłam opisać swoją drogę, którą przeszłam by było to możliwe.
Być może pomoże ona też także Tobie...
Ja z synem
NIE ODSZEDŁEM.
Jestem bardzo blisko… tuż obok.
Nie możesz mnie dotknąć, tak jak nie można dotknąć miłości… ale możesz mnie poczuć.
Nie, nie jestem pod ziemią.
Jestem w uśmiechu Twoich wspomnień.
Jestem w ciszy Twojego westchnienia.
Jestem w rysach twarzy kogoś, kto właśnie się narodził.
Słyszysz echo, które pojawia się, gdy się śmiejesz?
To ja.
Jestem tutaj, wierz mi, jestem tutaj.
Nie szukaj mnie daleko — jestem blisko, naprawdę blisko, obok Ciebie.
Podtrzymuję Cię, gdy masz upaść.
Dotykam Cię delikatnie, gdy pojawia się ból.
Wiem, że mnie czujesz. Widzę Cię, znam Cię — i to nie jest szaleństwo.
Jestem tuż obok.
Nie da się rozdzielić tego, co żyje w sercu.
Nie da się zniszczyć uczuć.
Chronię Cię, prowadzę, towarzyszę Ci.
Nie opuściłem Cię — po prostu trochę wyprzedziłem Cię na tej drodze. Ale pewnego dnia znów będziemy razem.
Kiedy? Tylko Bóg to wie.
A tymczasem będę tutaj, z Tobą, aż do końca… Uwierz mi.
Umiera tylko ten, o kim się zapomina.
Tekst znaleziony w sieci.
reportaż Radia Lublin Trzymam się życia
Aby osłuchać, kliknij w link poniżej:
„Trzymam się życia” to reportaż Moniki Malec o Magdalenie Boroń-Dąbrowskiej, która kilka lat temu nagle straciła syna. Jej życie zawaliło się, a poczucie winy nie dawało spokoju. Bohaterka opowie, jak odbudowuje swój świat, kawałek po kawałku, by żyć dalej z tak traumatycznym doświadczeniem. Pięć lat od śmierci dziecka postanowiła założyć na popularnym portalu społecznościowym przestrzeń dla rodziców, którzy znaleźli się w podobnej do niej sytuacji i pomagać. Portal ten nazwała: Zaśnij.pl.
"Nie smuć się… jeszcze się spotkamy.
Otwórz swoje oczy – może mnie nie zobaczysz, ale w snach mnie odnajdziesz.
Nie trzymaj się myśli, że powinienem był zostać przy Tobie. Wszystko ma swój początek i koniec, ale obiecuję Ci, że zawsze będę żyć w Twojej pamięci.
Jeśli któregoś dnia nie uda Ci się mnie znaleźć we śnie, nie budź się zniechęcona ani rozgniewana – schroniłam się w Twoim sercu.
Dni będą mijać coraz szybciej i to jest w porządku. Nie po to, byś mnie zapomniała, lecz byś mogła szybciej uleczyć swoją ranę.
Życie nie było ani niesprawiedliwe, ani okrutne. Ze wszystkim, co w sobie niesie – dobrym i złym – życie jest piękne, niezwykle piękne.
Nie ma znaczenia, gdzie teraz jesteśmy, nasze serca pozostaną połączone.
Nie płacz po mnie, proszę. Jest mi dobrze. Jestem w stanie głębokiego spokoju, z taką harmonią, której nie potrafiłbym Ci opisać, ale która napełnia mnie szczęściem. Twoje łzy mnie nie przywrócą. Nie zadręczaj się, nie rozpamiętuj, jak mogło być inaczej, bo to niczego nie zmieni. Jeśli ja to zaakceptowałam, zaakceptuj to i Ty – i idź naprzód.
Nigdy nie myśl o tym, by się poddać. Bądź silny. Nie rezygnuj. Możesz, zawsze mogłaś i zawsze będziesz mogła.
Nie możemy się dotknąć, ale wciąż możemy się czuć. Magia nie zniknie, dopóki będziesz mnie pamiętać i nosić w swoim sercu.
Żyj – dla siebie, dla mnie, dla kogo tylko chcesz, ale żyj. Ciesz się tym pięknym życiem, które dał nam Bóg. Dziś jesteśmy, jutro może już nie.
Szukaj szczęścia w tych drobnych, cennych darach, które daje nam życie – w blasku księżyca, wietrze, deszczu, locie ptaka, pięknie krajobrazów. Żyj, a ja będę żyć przez Ciebie.
A jeśli pewnego dnia nie poczujesz już mojej obecności obok siebie, jeśli przestanę pojawiać się w Twoich snach – odnajdziesz mnie w tych małych cudach, których na co dzień nie doceniamy. Obiecuję Ci, że dam Ci znak.
Oddychaj, płyn̨ z nurtem, idź naprzód. Możesz. Zawsze mogłaś i zawsze będziesz mogła."
Tekst: znalezione w necie